Założycielka

Założycielką naszego Instytutu jest Pia Tavernelli, która urodziła się 16 sierpnia 1906 r. w Citernie, w małym miasteczku należącym do diecezji Città di Castello (Italia) w rodzinie posiadającej skromne warunki życia, ale za to przywiązującej dużą wagę do pielęgnowania wartości moralnych i religijnych. Wzrastając w niej odkrywała coraz bardziej swoje powołanie do oddania swojego życia Bogu jako osoba konsekrowana.

W 16 roku życia rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Szkole Podstawowej w Città di Castello, kontynuując równocześnie studia. W 1928 r. została posłana do pracy w Szkole Podstawowej w Lippiano, małym miasteczku, leżącym pomiędzy Arezzo a Perugią. Tutaj właśnie dojrzewało w jej sercu pragnienie życia konsekrowanego.

Zrealizowała je 4 sierpnia 1930 r. wstępując do Zgromadzenia Małych Służebnic Najświętszego Serca, założonego przez biskupa Carlo Liviero, ogłoszonego błogosławionym 27 maja 2007 r. Jej marzeniem było wyjechać na misje, aby przyprowadzać innych do Chrystusa. Tymczasem została posłana ponownie do Lippiano jako Siostra Angelika  i tu kontynuowała swoją pracę w szkole jako nauczycielka.

Przyjęła to w duchu posłuszeństwa, a Pan stopniowo pozwalał jej odkrywać nową ścieżkę, inną od tej, którą do tej pory podążała. Spędzając wiele godzin na modlitwie coraz bardziej odkrywała, że Jezus, obecny w Najświętszym Sakramencie, jest opuszczony i zapomniany przez mieszkańców Lippiano. Miłość do Jezusa Eucharystycznego przynaglała ją, aby pozostać w tym mieście i żyć pośród tych ludzi, tak bardzo potrzebujących dóbr duchowych. Zrozumiała, że otrzymała od Jezusa misję wobec nich. Z wielką pasją włączyła się w działalność katechetyczną i ewangelizacyjną w parafii w ramach Akcji Katolickiej. W doświadczenie duchowe Pii bardzo mocno wpisuje się tabernakulum jako miejsce miłującej obecności Boga, który pragnie być rozpoznawany, miłowany i zapraszany do życia przez każdego człowieka, aby mógł stać się Jego żywym tabernakulum. Porządkując w kaplicy ołtarz – 30 września 1933 r. – zobaczyła w tabernakulum obok puszki z hostiami konsekrowanymi ślady obecności zwierząt. To odkrycie wstrząsnęło nią do głębi. W krótkim czasie postarała się o nowe tabernakulum. Było to pierwsze tabernakulum ofiarowane przez Pię z miłości do Jezusa Eucharystycznego.

Innym znaczącym wydarzeniem w życiu duchowym Pii była odbudowa Kościoła w Lippiano.

Podczas adoracji Najświętszego Sakramentu – 8 września 1933 r. – usłyszała wewnętrzny głos, który jak była przekonana pochodził od Matki Bożej i wzywał ją do odbudowy Kościoła w Lippiano. Rozeznawała ten plan Maryi pod kierunkiem swojego ojca duchownego ks. Quintilio Bianchi. Wysoka ofiara pieniężna, złożona przez jednego z mieszkańców Lippiano na rzecz Kościoła stała się znakiem potwierdzenia tego zamysłu przez Opatrzność Bożą. Miasteczko zamieniło się w plac budowy. Mieszkańcy z wielkim zapałem i oddaniem budowali kościół z kamieni, ale też z serc, zjednoczonych w wierze i miłości do Boga. W tym doświadczeniu budowania Kościoła bardzo mocno uwidaczniała się macierzyńska opieka Matki Bożej Ufności, której Pia zawierzyła to dzieło. Nowy Kościół był drugim tabernakulum ofiarowanym Jezusowi Eucharystycznemu w duchu wynagrodzenia za wcześniejsze opuszczenie Go i zapomnienie przez mieszkańców Lippiano.

W tym doświadczeniu odbudowy Kościoła w Lippiano dojrzewała w naszej Założycielce idea konsekracji przeżywanej w świeckich warunkach życia. Dzięki wewnętrznemu światłu Ducha Świętego odkrywała coraz bardziej tą nową formę konsekracji dla skuteczniejszego apostolatu w świecie. Przykład tego widziała w ziemskim życiu Pana Jezusa, który żył Błogosławieństwami pośród ludzi, jako jeden z nich, aby wypełniać plan Ojca.

Dostrzegała w świecie potrzebę żywych kamieni Kościoła oraz żywych tabernakulów zdolnych kochać Pana i wielkodusznie oddawać Mu swoje życie. Trwając na modlitwie w Kościele w Lippiano – 8 września 1939 r. – odkryła w sobie z wielką radością i pewnością ideę nowego Instytutu: „Spigolatrici della Chiesa” – „Zbierające Kłosy Kościoła”. Zainspirowana biblijną figurą Rut zdołała zgromadzić wokół tej idei inne kobiety pragnące świadczyć swoim życiem o upodobaniu Bożego Serca do najbardziej ubogich i zapomnianych – „kłosów porzuconych w bruździe”.

Droga do zrealizowania tego planu była długa i trudna, wypełniona modlitwą i cierpieniem naszej Założycielki oraz jej szacunkiem i posłuszeństwem wobec władzy kościelnej. Trzeba było aż dziesięciu lat, aby uzyskać pierwsze “tak” Kościoła. 9 lipca 1947 r. Pia otrzymała zgodę od swojego biskupa Filippo Maria Cipriani, na opuszczenie zgromadzenia oraz błogosławieństwo na rozpoczęcie nowego dzieła, nad którym opiekę duchową Kościół powierzył ks. Pietro Fiordelli.